17.11.2016

17 Νοέμβρη..17 Νοέμβρη 2016..Είμαστε ακόμα εδώ. Μία ημερομηνία σταθμός. Για κάποιους από μας χαράχθηκε για πάντα στην καρδιά μας σηματοδοτώντας ένα βαθύτερο νόημα που μόνο οι βαθιά ρομαντικοί και συναισθηματικοί μπορούν να καταλάβουν. Για πολλούς αυτή η μέρα είναι ημέρα γενίκευσης. Και η γενίκευση είναι η βασική αρχή του φασισμού.

Το βλέπεις σε αφορισμούς και εύκολα συμπεράσματα διαφόρων. Όλα συγκεχυμένα στο μυαλό τους. Η γενιά του πολυτεχνείου λένε.. Που μας έφερε ως εδώ. Που έφαγαν, που μεγέθυναν το χρέος κλπ. Τοποθετήσεις συνθηματολογικές. Αν τους ζητήσεις να τοποθετηθούν με επιχειρήματα θα τους ξεγυμνώσεις. Εάν πάλι τους ρωτήσεις τι προτείνουν εκεί θα διαπιστώσεις την θρασυδειλία τους. Γιατί εκτός από θρασύτατοι είναι και δειλοί. Όπως είναι δειλοί στην ζωή τους. Όπως ήταν δειλοί τότε, το 73,αλλά και κάθε φορά που χρειάστηκε να υπερβούν εαυτούς, να σπάσουν το φόβο και να σηκωθούν λίγο ψηλότερα. Λυπούμε τους δύστυχους. Στο μυαλό τους τα γεγονότα του πολυτεχνείου, αλλά και οι αγώνες πριν από αυτό, είναι η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης, ο Τζουμάκας, ο Λαλιώτης. Τίποτα άλλο. Άντε και κάτι αναρχομπάχαλοι  λένε που παρεισφρύουν σε τέτοιες καταστάσεις. Είναι τέλος όλοι όσοι βολεύτηκαν με ένα και μόνο σκοπό: Να ζήσουν την ζωή τους ήσυχοι και μονάχοι.

Ξεχνούν δυστυχώς ποια ήταν η Ελλάδα πριν το 74.Η χώρα που για να μετακινηθείς σε άλλη πόλη έπρεπε να το δηλώσεις στο τοπικό αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Η χώρα των σχολείων αρρένων και θηλέων. Η χώρα όπου το μεγαλύτερο δυναμικό της μετανάστευε σε ξένες χώρες και κυρίως στη Γερμανία (τι οξύμωρο, στη χώρα που μας υποδούλωσε το 41,σε αυτήν αναγκάζονταν ο κόσμος να πάει για να επιβιώσει-όπως και στην μνημονιακή Ελλάδα του 2010-2016).Η χώρα των βασανισμών, των διώξεων και των φυλακίσεων κάθε αντιφρονούντα.

Για όλους τους υπόλοιπους η μέρα αυτή-οι μέρες αυτές, θα είναι μέρες ευθύνης. Πατριωτικής και ταξικής συνείδησης. Θα είναι εκεί για να εμπνεόμαστε αλλά για να οραματιζόμαστε το αύριο.